به آسمان خیره شدم.....

ستاره ای دیدم.با من حرف می زد.نمی دانستم چه می گوید.....ستاره چشمک می زد به آن طرف تر نگاه کردم ماه را دیدم ،بلند گفت:می توانی به ستاره ی کوچک من کمک کنی؟

گفتم: من نمی دانم چه می گوید صدایش را نمی شنوم چگ.نه کمکش کنم؟

گفت:ساده است فقط لازم است به جای گوشت با قلبت گوش کنی آن وقت می فهمی که صدایش خیلی بلند است....

گفتم:چگونه این کار را کنم؟چه طور گوشم را بگیرم و صدایی را بشنوم؟

گفت:آسان است تو همیشه این کاررا می کنی آن روز که از خانه بیرون نرفتی را به یاد داری؟من به گفتم که نروی اتوبوسی که قرار بود تو با آن بروی تصادف کرد....آن روز را به خاطر داری که آن میوه را نخوردی؟تو صدای مرا شنیده بودی آن میوه سمی بود و.......تو حالا هم صدای مرا می شنوی ولی صدای من در قلب توست به همین دلیل متوجه نشدی که بامن،حرف می زنی......تو ستاره ی کوچک منی همان ستاره که چشمک می زند وقت آن رسیده که خودت به خودت کمک کنی.....صدای وجدانت را می شنوی به تو می گوید بد نباش.ستاره ی کوچک من تودیگر بزرگ شده ای وقت این است که خوب گوش کنی......

به ستاره ی چشمک زن نگاه کردم صدایش را می شنیدم می گفت فقط بد نباش.....

                                                                                                                   خوب گوش کنید ستاره ی شما هم بلند حرف می زند

در خیالات وسیعم شهریست

کوچک،

اما،زیباست

آسمانش آبیست

سبزه هایش سبز است

قله هایش محکم

دره هایش ژرف است

شهر من

جنگلی دارد که،

می توان در آن دید

می توان خندید

می توان در آن شعر گفت

می توان در آن شاد بود

شهر من

دشتی دارد که

می توان در آن،باگل،حرف زد

می توان پرواز کرد

می توان در آن یاد گرفت،شادی بی پایان است

آدم های شهر من

همه از جنس منند

همه دریاییند

مردمان شهر من در آن

می خندند،می خورند،می گریند

اما

همه اش در خواب است

همه اش خیال است

شهر من،شهر همست

اما همه از آن بی خبرند

شهر من کوچک و زیباست

چون شهر من

شهر من است

اما،مردمان شهر من بی خبرند